Na een ongeluk met haar paard in 2000, liep Margret een dwarslaesie op. Hier vertelt ze hoe ze daar dagelijks mee om gaat en hoe ze zich van revalidant tot top paratriatleet heeft ontwikkeld. Nu doet ze mee voor een ticket voor de Paralympische Spelen in Parijs in 2024. Ze is paratriatleet, moeder en echtgenote. Dat is soms een echte uitdaging.
Kan je iets meer vertellen over je ongeluk?
Tuurlijk! Mijn beroep was het trainen van wedstrijdpaarden en tijdens een training stapte het paard waar ik op zat in een kuiltje. Ik sloeg over de kop en mijn rug is toen een slag getorst, gewokkeld zeg maar. Hierdoor zijn mijn zenuwbanen beschadigd, met een dwarslaesie tot gevolg. Die krijg je er dan gratis bij (lacht).
Gelukkig kan ik er nu om lachen. We zijn inmiddels 24 jaar verder en natuurlijk mis je wel eens dingen die je vroeger wel kon doen, maar ja ik heb het niet slecht. Ik ben getrouwd, heb twee mooie dochters en een hele mooie triatlon carrière, waar ik heel trots op ben.
Hoe kwam je tot het meedoen aan de paratriatlon?
Toen mijn dochters geboren werden, merkte ik dat ik toch best zwaar werd. De meeste mensen groeien dan uit hun broek, maar ik groeide uit mijn stoel. Dat is natuurlijk niet heel gezond, dus toen ben ik gaan handbiken. Dat kende ik al vanuit het revalidatiecentrum Heliomare waar ik een tijdje getraind heb. Zo ben ik begonnen met afvallen. Ook zwom ik al een tijdje en dan heb je wat betreft de triatlon al twee onderdelen te pakken. In mijn geval zijn de onderdelen handbiken, zwemmen en wheelen (rolstoelracen).
Later ben ik met het handbiketeam van Heliomare, de Helioheroes, naar de Handbikebattle in Oostenrijk gegaan. Daar heb ik een geweldige week gehad met mederevalidanten. Je wisselt van alles uit; tips en trucs. Zeker als je nog aan het begin van je revalidatieproces staat, is dat geweldig.
Tijdens de Handbikebattle ben ik gescout voor team NL. Dat ging net als bij voetbal. De coach van toen heb ik nog steeds. In 2024 gaan we samen naar de paralympische spelen in Parijs en hij heeft nog steeds vertrouwen in mij dat we daar kunnen pieken!
Ik wil geen veldvulling zijn. Aan de start wil ik mee kunnen doen voor de podiumplaatsen.
Welke uitdagingen kom jij dagelijks tegen?
Poeh, dat zijn er genoeg. Ik wil zo fit mogelijk blijven, dus met name de balans vinden tussen trainingsuren, rust pakken en tijd in m'n gezin steken is een uitdaging. Het uit bed stappen vind ik altijd een crime, maakt niet uit hoe laat het is, uitslapen of niet. Het is een hoop gedoe voordat je uit bed en aangekleed bent. Maar ik ben erg trots dat ik dat nu wel zelf kan, vroeger had ik overal hulp bij nodig.
De juiste materialen zijn dan ook belangrijk, je wilt zo veel mogelijk onafhankelijk blijven. Daar kies ik ook mijn hulpmiddelen op uit. Sinds een tijdje gebruik ik LoFric Elle en die geeft me veel vrijheid. Je kan hem gebruiken waar en wanneer je maar wilt. LoFric Elle lijkt een beetje op mij, een beetje anders, maar geweldig, haha.
Hoe motiveer jij jezelf?
Ik heb mezelf voorgenomen dat ik zoveel mogelijk dingen doe waar ik van geniet, dus ik hoef mezelf eigenlijk niet te motiveren. Ik vind het trainen écht leuk. Elke dag als ik terugkijk op de training dan kan ik echt zeggen dat ik er van genoten heb. Ik heb ook echt een winnaarsmentaliteit. Ik wil best met een triatlon meedoen, maar ik wil zeker geen veldvulling zijn. Aan de start wil ik mee kunnen doen voor de podiumplekken en dat houdt in dat je veel moet trainen. Ik wil rennen, ik ben een racepaard.
Heb je nog tips voor mensen die moeite hebben om erop uit te gaan?
De beste manier voor mij om er mee om te gaan is door het niet te zwaar en te dramatisch te maken. Ik zeg ook gewoon "ik stap uit bed" en "ik breng mijn kinderen lopend naar school". Zo heb ik dat altijd gedaan en dat ik nu in een rolstoel zit maakt niet uit. Natuurlijk vind ik het wel eens dramatisch, ik heb echt niet altijd de energie om overal tegenaan te vechten. Maar als je dan eenmaal weer na het ontbijt aan het trainen bent en dan klaar bent, dat zet ik toch met blijdschap weer een vinkje: dat heb ik toch weer voor elkaar gekregen.
Je kan wel iedere dag zeggen, och wat heb ik een zenuwpijn en och wat heb ik daar last van. Dat is wel zo, maar het is elke dag zo. Als ik daar iedere dag een opmerking over zou maken dan wordt het voor mensen om mij heen ook lastig om daar mee om te gaan. Als mensen aan mij vragen hoe het gaat, dan laat ik mijn zenuwpijn en ander zaken die ik tegenkom achterwege, die laat ik los en kijk ik hoe het met MIJ gaat.
Lees meer over de LoFric Elle katheter